Wij waren er even niet

Deze week waren wij ver weg, in de tweede stad van Slowakije: Kosice. Daarom is er niet echt veel te melden uit Mill. Voor ons persoonlijk gebeurde er wel iets nieuws:
Terwijl wij niet thuis waren, is onze tuin flink onderhanden genomen door onze nieuwe tuinman. Een hele opluchting dat we iemand hebben kunnen vinden die allereerst is begonnen met het opruimen van veel tuinafval en het flink terugsnoeien van onze bomen. Hij zal voortaan regelmatig in onze tuin komen werken, zodat wij er ons geen zorgen meer om hoeven te maken.
Als je zo vaak van huis bent als wij is in de tuin werken een van de eerste dingen die er altijd bij inschieten. Als het mooi weer is, willen wij liever buiten zitten dan buiten werken.

Deze week op Lievendags Weblog: Even thuis

Raku stoken

Met mijn medecursisten van de cursus model- en portretboetseren was al een tijd geleden afgesproken dat we na afloop van het cursusjaar nog een keer bij elkaar zouden komen om te gaan raku stoken. Vrijdag was het zover, toen waren wij de hele dag bezig met dit wonderlijke proces.

Raku is een speciale keramische stooktechniek, oorspronkelijk afkomstig uit Japan. Het betekent vreugde, geluk, voldoening maar ook comfort en eenvoud. "Vreugde en geluk door toeval". Servies voor de thee-ceremonie werd op deze manier gebakken: door de plotselinge afkoeling in de buitenlucht barst het glazuur, waardoor de theekopjes geen heldere klank meer hebben, en dus niet de rust van de ceremonie verstoren.


Raku wordt gestookt in een oven die open kan als ie nog heet is. Het al eerder gebakken, maar vers geglazuurde werk wordt daarin in ongeveer een uur tijd opgestookt tot zo'n 1000° C. Het werk wordt met een grote tang gloeiend heet uit de oven gehaald en nadat het glazuur aan de lucht gecraqueleerd is, wordt het in een ton met zaagsel gezet. Door de hitte ontvlamt het zaagsel, waarna de vlammen gedoofd worden en er rookontwikkeling ontstaat. Om te zorgen dat niet de hele buurt last krijgt van de rook, wordt de zaagselton in natte doeken 'verpakt'. De ongeglazuurde delen van het werk, dus ook de craquelé, worden door de rook in de ton zwart. Dit geeft een heel bijzonder effect. Na ongeveer tien minuten wordt het werk er weer met de tang uitgehaald en voor nog meer effect van de glazuurlaag in water gedompeld of besprenkeld. Het Raku-stoken is een spectaculaire bezigheid, zowel om zelf te doen als om naar te kijken. Het uiteindelijke resultaat is onvoorspelbaar, ieder werkstuk is uniek.

Voor deze gelegenheid hadden we allen werk meegebracht dat we al eerder gemaakt en gebakken hadden tijdens de cursus. Voordat we aan het echte stoken begonnen, moest er eerst geglazuurd worden. Gelukkig waren er voorbeelden hoe de kleuren ongeveer konden worden, alhoewel daarvoor geen enkele garantie kan worden gegeven. Bij het ene werkstuk zorgen zuurstof en hitte voor veel meer kleureffect dan bij een ander, ook het overlopen van 2 verschillende glazuren kan heel bijzondere effecten geven die niet zijn te voorspellen. Zelf had ik een masker meegenomen dat ik 2 verschillende gezichtshelften wilde geven. Het uiteindelijke resultaat is prachtig geworden, met veel licht en donker maar zónder een duidelijke verschil tussen de gezichtshelften.
Al met al zijn we van 's ochtends een uur of 10 tot 's middags een uur of 3 bezig geweest met stoken. We hebben 2 raku-ovens gedaan (is tweemaal het totale proces van glazuren, stoken, zaagsel en afkoelen) voor zo'n 8 kleinere beelden.
Nu ik het eenmaal een keer meegemaakt heb, zal ik het zeker nog eens willen doen.

Deze week op Lievendags Weblog: Met de bus naar Antwerpen

Ingeburgerd

Nou wonen we al meer dan 5 jaar in Mill en toch blijft het moeilijk om ingeburgerd te raken. Ik vraag me af of het feit dat ons huis te koop staat, daar iets mee te maken heeft. Wij zullen wel niet lang meer in Mill wonen, dus wordt er niet in ons geïnvesteerd. Zoiets? Het kan natuurlijk ook heel goed aan ons liggen, want eerlijk is eerlijk: wij zijn ook heel vaak niét in Mill. We reizen wat af, maar alles bij elkaar breng ik in ieder geval toch de meeste tijd in Mill door. Van mijn echtgenoot valt dat nog te bezien. Die gaat 's ochtends voor dag en dauw de deur uit en komt 's avonds om 8 uur weer binnenwaaien. In de zomer is dat niet zo erg, maar in de winter ziet hij Mill alleen in het weekend bij daglicht.
De eerste jaren zoek je als nieuwe inwoner naar leuke activiteiten die ervoor zorgen dat je de mensen in het dorp leert kennen. Maar als je niet van voetballen of handballen houdt, wordt het erg moeilijk om je in de avonduren ergens bij aan te sluiten. Ooit werd er door De Meander (stichting voor kunstzinnige vorming in de regio) een tekencursus in Mill aangeboden, maar die ging wegens gebrek aan belangstelling niet door. Bij diezelfde stichting volg ik al wel een aantal jaren de cursus Model- en Portretboetseren, maar die is in Cuijk en komt derhalve niet in aanmerking om als 'inburgeringscursus' voor Mill te dienen. Gelukkig viel er vorig jaar een foldertje in de bus van Eurocom, een organisatie die taalcursussen aanbiedt, waarin reclame gemaakt werd voor Spaanse les in Mill! Voor ons was dat een uitkomdt, want de lessen beginnen pas om half 9 's avonds en dat betekent dat wij er samen van kunnen profiteren. Het zijn pittige lessen eens in de 14 dagen op maandagavond in Mariënweerd, maar erg leuk om te volgen. Nog een paar lessen en dan zijn we beginner af en kunnen door naar de gevorderden.
In de loop der jaren hebben we ook een aantal nieuwe buren gekregen. Maar zijn wij altijd gewend geweest om ons voor te gaan stellen als we ergens nieuw komen wonen (na 7 verhuizingen krijg je daar wel ervaring in), hier bevinden wij ons in een lastig parket. Behalve van verre goedendag zeggen, is er nooit echt kennisgemaakt en daar voelen wij ons niet gemakkelijk bij. Moeten wij alsnog de nieuwe buren uitnodigen of 'doen ze hier niet zo officieel'? Gelukkig hebben we wel heel goede buren aan de mensen die er al woonden toen wij hier neerstreken, maar daar zijn wij ons 5 jaar geleden dan ook zelf gaan voorstellen. Ingewikkeld hoor, de 'spelregels' in dit dorp.
De vrienden die we in Mill hebben, kenden we al toen we hier kwamen wonen. Van de tijd dat wij in Wageningen woonden en werkten. Dat zij ook in Mill woonden, ontdekten we pas toen we ons huis al gekocht hadden. Op gezamenlijke feesten in Wageningen kwamen we ze nog wel eens tegen, maar we hoorden van een wederzijdse kennis dat zij al 15 jaar Millenaren waren!
De vraag is natuurlijk wanneer je ergens echt bent ingeburgerd. Je ergens thuis voelen - en dat doen wij ons in Mill - is niet hetzelfde als door de Millenaren als een van hen beschouwd worden. Dat is niet tastbaar en toch voel je dat. Inburgeren is niet gemakkelijk, daar hoef je geen allochtoon voor te zijn. Zelfs voor ons als Brabanders in Mill geldt: eens een nieuwkomer, altijd een nieuwkomer.

Deze week op Lievendags Weblog: Eindelijk zomer