Vandaag was het definitieve afscheid van een kleurrijk man: Arthur Denkelaar, in leven directeur van De Kameleon.
In een overvol crematorium in Nijmegen waren familie, vrienden, collega's, ouders en kinderen en andere belangstellenden bij elkaar gekomen om nog een laatste keer samen te zijn met Arthur. Het was een emotionele gebeurtenis, maar door de verschillende verhalen over Arthur kon er af en toe ook gelachen worden. Precies zoals hij dat zelf ook gedaan zou hebben. Met levensgrote foto's en zijn eigen muziek kwam het soms hard binnen bij de aanwezigen, maar daar was het niet minder mooi door.
De grote verrassing - althans voor mij persoonlijk - was de afscheidsbrief die Arthur zelf geschreven had en die door zijn broer voorgelezen werd. Enkele jaren geleden, toen het slechter ging met zijn gezondheid, schreef hij de eerste versie en zorgde daarna regelmatig voor een update. Het is heel bijzonder om na iemands dood van hemzelf te horen hoe hij over bepaalde dingen dacht en hoe hij in het leven stond. Met humor en zonder spijt keek hij terug en verzekerde ons dat hij een fijne tijd had gehad.
Bij het allerlaatste onderdeel van de plechtigheid werd gevraagd of iedereen ging staan om Arthur een laatste applaus te geven. Het hield niet op, menige band zou er jaloers op zijn geweest. Maar hier helaas geen toegift meer.
Ook voor de vele kinderen die samen vooraan op de grond zaten, was het een indrukwekkende gebeurtenis. Het was bijzonder dat ze de anderhalf uur durende viering doodstil meemaakten met groot verdriet op hun gezichtjes.
Gisteren was er op school al speciaal voor hen een herdenking waar ze wat actiever in konden zijn. In de hal van de school kwamen ze de herinneringen die ze aan 'hun' Arthur hadden aan elkaar vertellen. Van iedere groep mochten een paar kinderen naar voren komen en werd er gepraat, gezongen en zelfs gedanst! Met een prachtige gitaarsolo (Tears in Heaven van Eric Clapton) door een getalenteerde leerling uit groep 8 als afsluiting. Daarna gingen alle kinderen in doodse stilte naar buiten met een ballon in de hand. De bedoeling was dat die allemaal tegelijk de lucht ingingen na het zingen van het - speciaal voor de gelegenheid aangepaste - schoollied 'Kam-Kameleon'. Natuurlijk was niet ieder kind zich ervan bewust dat de ballon stevig vastgehouden moest worden, zodat er af en toe al een eenzame ballon voortijdig het luchtruim koos, maar uiteindelijk gingen er toch honderden tegelijk de lucht in. Een kleurrijk afscheid voor een kleurrijke man die we zo symbolisch loslieten. Dag Arthur, we willen het niet, maar we moesten je laten gaan.
De grote verrassing - althans voor mij persoonlijk - was de afscheidsbrief die Arthur zelf geschreven had en die door zijn broer voorgelezen werd. Enkele jaren geleden, toen het slechter ging met zijn gezondheid, schreef hij de eerste versie en zorgde daarna regelmatig voor een update. Het is heel bijzonder om na iemands dood van hemzelf te horen hoe hij over bepaalde dingen dacht en hoe hij in het leven stond. Met humor en zonder spijt keek hij terug en verzekerde ons dat hij een fijne tijd had gehad.
Bij het allerlaatste onderdeel van de plechtigheid werd gevraagd of iedereen ging staan om Arthur een laatste applaus te geven. Het hield niet op, menige band zou er jaloers op zijn geweest. Maar hier helaas geen toegift meer.
Ook voor de vele kinderen die samen vooraan op de grond zaten, was het een indrukwekkende gebeurtenis. Het was bijzonder dat ze de anderhalf uur durende viering doodstil meemaakten met groot verdriet op hun gezichtjes.
Gisteren was er op school al speciaal voor hen een herdenking waar ze wat actiever in konden zijn. In de hal van de school kwamen ze de herinneringen die ze aan 'hun' Arthur hadden aan elkaar vertellen. Van iedere groep mochten een paar kinderen naar voren komen en werd er gepraat, gezongen en zelfs gedanst! Met een prachtige gitaarsolo (Tears in Heaven van Eric Clapton) door een getalenteerde leerling uit groep 8 als afsluiting. Daarna gingen alle kinderen in doodse stilte naar buiten met een ballon in de hand. De bedoeling was dat die allemaal tegelijk de lucht ingingen na het zingen van het - speciaal voor de gelegenheid aangepaste - schoollied 'Kam-Kameleon'. Natuurlijk was niet ieder kind zich ervan bewust dat de ballon stevig vastgehouden moest worden, zodat er af en toe al een eenzame ballon voortijdig het luchtruim koos, maar uiteindelijk gingen er toch honderden tegelijk de lucht in. Een kleurrijk afscheid voor een kleurrijke man die we zo symbolisch loslieten. Dag Arthur, we willen het niet, maar we moesten je laten gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten