Gevraagd: nummer 92!

Toen ik vanochtend boodschappen ging doen bij de grootgrutter die op de kleintjes lette, werd ik opgewacht door een timide jongetje dat me vroeg hoe laat het was. Ik wees hem op de kerktoren, maar die vond hij nog 'een beetje moeilijk om te lezen' en dus vertelde ik hem de juiste tijd.
In de supermarkt was duidelijk te merken dat het nog schoolvakantie was: de kinderen uit Mill mochten of moesten blijkbaar allemaal mee om boodschappen te doen. Dat gaf een hoop vrolijkheid maar het wekelijkse klusje ging er vooral niet sneller door. Eenmaal bij de kassa gekomen kwam na het afrekenen de tegenwoordig onvermijdelijke vraag: "Spaart u voetbalplaatjes?" --- Nou was bij ons vroeger het sparen van voetbalplaatjes (ieder jaar een nieuw boek van Panini) een soort familieritueel waar opa's en oma's druk aan meededen. Hele dozen voetbalplaatjes werden door opa opgekocht om de albums maar compleet te krijgen. Daardoor ontstond weer een soort competitie tussen opa van vaderskant en oma van moederskant, want die laatste wilde niet achterblijven en vulde graag de verzameling aan. Het gevolg was dat we altijd stapels dubbele plaatjes overhielden om uiteindelijk met veel moeite een album vol te krijgen. En natuurlijk lukte dat niet ieder seizoen en moeten er nog ergens albums liggen waarin het laatste plaatje ontbreekt. Zover zijn we nu ook, op één plaatje na hebben we het AH-boek vol. Zonder de hulp van opa of oma, dat gaat helaas niet meer, maar door middel van een ingenieus ruilsysteem met andere verzamelaars zijn we in het laatste verzamelstadium aangeland. --- "Jazeker sparen wij voetbalplaatjes!"

Toen ik met mijn volle kar de AH uitreed en ik nog met mijn hoofd bij de voetbalboeken van vroeger was, kwam het aardige jongetje weer op me af en vroeg of ik ook voetbalplaatjes had. Ja, die had ik en ik vertelde hem dat ik ze zelf wilde houden omdat we nog één plaatje nodig hadden. Op dat moment wist ik echt niet om welk nummer of plaatje dat ging. Ik kon ook geen antwoord geven op zijn vraag of het een vlag was of van welke club. Net zoals vroeger ben ik slechts toeschouwer vanaf de zijlijn en weet er het fijne niet van. Op dat moment nam ik me dan ook voor om thuis eens goed te kijken naar de lijst waarop het nummer staat dat we nog moeten hebben. Dat vertelde ik het ventje allemaal terwijl ik mijn kar wegzette en aanstalten maakte om met mijn volle tassen naar huis te lopen. Hij keek er niet minder vrolijk om en huppelde weer terug naar de ingang van de supermarkt.

Nu weet ik dat wij plaatje nummer 92 nog nodig hebben, het zou geweldig zijn als we het album compleet konden maken! En volgende keer als ik boodschappen doe, kan ik met de eventueel aanwezige verzamelaartjes ter plekke kijken of dat prentje ertussen zit. De rest mogen ze dan van me hebben!