Zo vlak voor kerstmis is het tijd om de ontwikkelingen van het laatste jaar in Mill nog eens de revue te laten passeren. Dit wordt geen opsomming maar meer een sprookje over de situatie in Mill net voor het begin van een nieuw jaar.
Er was eens een gemeente in Brabant met 6000 inwoners in de kern en nog eens ongeveer 6000 in de dorpen daaromheen. In die kern, die we nu voor het gemak maar Mill zullen noemen, leek al jaren onvrede te heersen over het centrum. Die onvrede kwam met enige regelmaat terug in de vorm van krantenberichten en officiële nieuwsbrieven van de gemeente. In de plaatselijke politiek speelt het Centrumplan van tijd tot tijd, maar verder gebeurt er niet zo veel. Zo zijn er meer onderwerpen die, na even in het nieuws te zijn geweest, naar de achtergrond verdwijnen. Bijvoorbeeld de brede school of het Duitse lijntje. Waarom worden de mensen in Mill niet enthousiast voor nieuwe plannen? Waarom heeft iedereen hier zo'n houding van 'het zal mijn tijd wel duren'? Komt dat omdat de ervaring deze houding rechtvaardigt?
Of ligt de oorzaak ergens anders, niet bij de inwoners die écht wel verandering (ten goede tenminste) willen, maar bij de plaatselijke politiek zelf. Zijn de plannen die gemaakt worden wel reëel? Denken de plannenmakers vaak te groot en verliezen ze daarbij de realiteit uit het oog? Waarom presenteert de nieuwe burgemeester zo enthousiast een plan voor een nieuw centrum waar hij zelf niet wil wonen?
Gelukkig zijn er in het centrum van Mill spontaan al reële kleine centrumplannetjes ontstaan. Bewoners knappen hun eigen panden op en nieuwe bewoners zorgen ervoor dat panden die al jaren leegstonden er weer mooi en bewoonbaar uitzien. Eerlijk gezegd kunnen de bewoners zich helemaal niet voorstellen dat er binnenkort appartementen in hun dorp worden gebouwd. Op een 'verblijfsplein' bij de kerk zitten ze ook niet te wachten: 'veel te koud en het waait daar altijd uit de verkeerde hoek'. Verder dan in de dorpspolitiek leven de plannen voorlopig niet, de inwoners van Mill hebben wel andere dingen aan hun hoofd. Kerstmis bijvoorbeeld, of de naderende Carnaval en de zittingen in het Concertgebouw. Er leeft van alles in het centrum van Mill, vooral saamhorigheid. Bij de supermarkten staan lange rijen bij de kassa's, de mensen bereiden zich voor op een paar gezellige dagen. Op straat wordt naar elkaar geroepen en wensen de mensen elkaar prettige dagen. Daar in Mill, daar zijn ze best tevreden met wat ze hebben. En zo leefden ze al lang en gelukkig.
Er was eens een gemeente in Brabant met 6000 inwoners in de kern en nog eens ongeveer 6000 in de dorpen daaromheen. In die kern, die we nu voor het gemak maar Mill zullen noemen, leek al jaren onvrede te heersen over het centrum. Die onvrede kwam met enige regelmaat terug in de vorm van krantenberichten en officiële nieuwsbrieven van de gemeente. In de plaatselijke politiek speelt het Centrumplan van tijd tot tijd, maar verder gebeurt er niet zo veel. Zo zijn er meer onderwerpen die, na even in het nieuws te zijn geweest, naar de achtergrond verdwijnen. Bijvoorbeeld de brede school of het Duitse lijntje. Waarom worden de mensen in Mill niet enthousiast voor nieuwe plannen? Waarom heeft iedereen hier zo'n houding van 'het zal mijn tijd wel duren'? Komt dat omdat de ervaring deze houding rechtvaardigt?
Of ligt de oorzaak ergens anders, niet bij de inwoners die écht wel verandering (ten goede tenminste) willen, maar bij de plaatselijke politiek zelf. Zijn de plannen die gemaakt worden wel reëel? Denken de plannenmakers vaak te groot en verliezen ze daarbij de realiteit uit het oog? Waarom presenteert de nieuwe burgemeester zo enthousiast een plan voor een nieuw centrum waar hij zelf niet wil wonen?
Gelukkig zijn er in het centrum van Mill spontaan al reële kleine centrumplannetjes ontstaan. Bewoners knappen hun eigen panden op en nieuwe bewoners zorgen ervoor dat panden die al jaren leegstonden er weer mooi en bewoonbaar uitzien. Eerlijk gezegd kunnen de bewoners zich helemaal niet voorstellen dat er binnenkort appartementen in hun dorp worden gebouwd. Op een 'verblijfsplein' bij de kerk zitten ze ook niet te wachten: 'veel te koud en het waait daar altijd uit de verkeerde hoek'. Verder dan in de dorpspolitiek leven de plannen voorlopig niet, de inwoners van Mill hebben wel andere dingen aan hun hoofd. Kerstmis bijvoorbeeld, of de naderende Carnaval en de zittingen in het Concertgebouw. Er leeft van alles in het centrum van Mill, vooral saamhorigheid. Bij de supermarkten staan lange rijen bij de kassa's, de mensen bereiden zich voor op een paar gezellige dagen. Op straat wordt naar elkaar geroepen en wensen de mensen elkaar prettige dagen. Daar in Mill, daar zijn ze best tevreden met wat ze hebben. En zo leefden ze al lang en gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten