Veel festiviteiten in Nederland afgelast

De dag begon zo goed, de oranjezon deed en doet nog steeds geweldig haar best. Het was echt feest, tot ongeveer 12 uur. Toen veranderde deze Koninginnedag definitief in een drama. De nieuwsfeiten over het 'incident' zoals de aanslag in Apeldoorn eerder vandaag genoemd werd, worden al de hele middag op TV herhaald. Ik hoor net dat de naam van de dader zelfs al op internet circuleert. Overal in Nederland worden de fesitiviteiten aangepast of zelfs afgelast. Vlaggen hangen halfstok. De Bond van Oranjeverenigingen adviseert alle oranjeverenigingen om de openbare optredens af te gelasten. De Koningin besluit direct na het drama dat ook voor haar Koninginnedag voorbij is.
In Rotterdam, Maastricht, Eindhoven en Breda hebben burgemeester en wethouders de officiële activiteiten geannuleerd. Ook de gemeente Utrecht heeft alle officiële feesten afgelast.

Zo niet in Mill. Uit de luidsprekers schalt op dit moment nog steeds de muziek en op het plein voor het gemeenthuis wordt doorgefeest. Onder het genot van een biertje en harde muziek bij de slachtoffers van een drama stilstaan, valt niet mee. Dat zal ook wel niet uitgebreid gebeuren. Toen ik net een rondje met de hond deed, zag ik nog een heleboel vlaggen wapperen. Daarvan hingen er welgeteld twee halfstok. Gelukkig zijn er toch nog mensen in Mill die zich wél realiseren dat er iets verschrikkelijks gebeurd is in ons land.
Laat de rest maar feesten, maar gek is het wel. Het is net zoiets als naar een verjaardag gaan terwijl de jarige niet in de stemming is om feest te vieren. Sterker nog, waarbij de jarige intens verdriet heeft. Daar drinken ze er nog maar eentje op, in de feesttent hier in Mill.

Martin Bril

(Foto: Dijkstra B.V.)

Als eerbetoon aan de deze week overleden schrijver Martin Bril, wil ik me deze week beperken tot hetgene hij ooit over Mill schreef. Daar heb ik werkelijk helemaal niks aan toe te voegen. Het is wonderschoon in zijn eenvoud, de route van Afrit 5 van de A73 naar Mill door de ogen van een meester-observator:

HAPS, MILL & OEFELT

Van die afritten waar een magnetische werking van uitgaat. Afrit nummer 5 van de A73, bijvoorbeeld: naar Haps, Mill en Oefelt. Geen gedicht, maar het scheelt weinig.

Haps.

Mill.

Oeffelt.

Vaak voorbijgereden, maar nu was het dan zo ver. Ik nam de afslag. Boven kon ik linksaf naar Oefelt, 3 kilometer, en rechtsaf naar Haps, 2 kilometer, Mill, 9 kilometer, en Uden, 21 kilometer. Dat was een tegenvaller. Uden had ik er liever niet bijgehad. De wereld moest overzichtelijk blijven.

Ik sloeg rechtsaf en kwam al snel in Haps. Daar valt weinig over te zeggen. Het liep tegen twaalven en bij basisschool De Bongerd stonden moeders op hun kinderen te wachten. Twee dames waren als klaarover gekleed. Verder veel driekwartbroeken en sandalen. Bij het verlaten van Haps begonnen de kerkklokken te beieren.

Maisvelden.

Vrachtverkeer.

Aardappels.

Ineens een on-aangekondige nederzetting: St. Hubert. Niet meteen, maar toch al snel schoot de heilige Hubertus me te binnen. Bekeerd toen hij tussen het gewei van een hert een oplichtend kruis zag. Het zal je gebeuren.

Ik stopte middenin het dorp, bij een fris gemetseld kappeltje, met een een strak gemaaid grasveld en keurige picknickvoorzieningen eromheen. In de kapel wachtte Maria, een collectebus en waxinelichtjes die voor 50 cent konden worden aangekocht. Ik stak er één op voor Gerard Reve, en nog maar eentje, voor Bob den Uyl. Daarna ging ik buiten aan een picknicktafel zitten. Aan de overkant van de weg was een man in korte broek bezig zijn heg te snoeien. Er viel een voorzichtige, dunne, zomerse regen.

Langs twee café’s, De Kleine Wereld (ik lieg niet) en De Oude Post, beiden gesloten, verliet ik St. Hubert. Kort daarop stond ik op een rotonde. Rechtsaf ging het naar Mill, maar ik kon ook andere kanten op – naar Wilbertoord, Wanroij, Odiliapeel, Sint Anthonis en Rijkevoort. De wereld begon nu toch wel heel groot te worden.

Ik ging naar Mill.

En keerde terug.

Nu stopte ik bij een bushalte, vlakbij de rotonde. Er lag een groot restaurant aan, Erica. Gesloten natuurlijk. Ik wilde op de kaart kijken. Ineens verscheen een zwarte vrouw naast me, werkelijk: heel zwart. Ze was te voet en de droeg een lange paarse rok, een oude, warme jas en een donkerbruine hoofddoek. Ze kwam uit Somalie en ging naar Cuyk, daar moest ze lessen volgen.

Haar verschijning was zo onverwachts dat ze best lopend uit Somalie had kunnen komen. Ik wilde haar een lift geven, maar ze verstond me niet, en kon me ook over haar eigen situatie niets meer uitleggen dan ze al gedaan had. Gelukkig kwam de bus, en weg was ze.

Ik reed naar Oeffelt.

Het was inmiddels weer droog, maar de lucht was zo zwart als het gezicht van de Somalische vrouw. Weer kwam ik door St Hubert, en ook weer door Haps, waar alle kinderen nu thuis bij moeders aan de boterham zaten. Iets later barstte het noodweer los, en stapvoets reed ik de laatste kilometers naar Oeffelt dat zichzelf presenteerde met een rotonde en een groot bord: revitalisering dorpshart.

Tsja, dacht ik.

Ik draaide rond op de rotonde en reed weer terug, richting de snelweg. De regen roffelde op het dak van de auto, de ruitenwissers gingen als dwazen tekeer. Zou het in Somalie ook zo kunnnen regenen? Ik dacht aan de vrouw, op dit moment in de bus naar Cuijk.

Geschreven op 27 juni 2007

Bron: www.martinbril.nl

Kunst10daagse St. Anthonis

Dit jaar organiseert de Kunstkring uit de gemeente St. Anthonis niet één weekend, maar 10 dagen een open atelier- en galerieroute. Voor ons aanleiding om weer eens wat kunst uit de regio te gaan bekijken. Allereerst doen wij daarbij Lunchroom Markant aan om te eten en en passant kunnen we daar de geschilderde en getekende strandlandschappen van José Haggenburg bekijken. Maar om een echt overzicht te krijgen van wat er allemaal te zien is dit jaar, gaan we na de lunch naar het gemeentehuis om een route op te halen. We besluiten om te beginnen bij José's huisje (inderdaad dezelfde José Haggenburg van hierboven) waar voor de gelegenheid het duo Maartje van Broekhuizen en Mirthe Wacki neergestreken zijn en hun 'kartonconcept' ter plekke uitwerken. Maar onderweg daarheen stranden we eerst bij Saskia Weerepas die prachtige 'culinaire' schilderijen maakt. Onze volgende stop is de voormalige bibliotheek waar het project 'Queens' van Ingeborg Steenhorst en Jacqueline Hendricks te zien is. Een combinatie van mode en schilderkunst voor de liefhebbers. Wij zien er niet echt de kunst van in en gaan verder naar Jos van Beek waar je vrolijk wordt van zijn kleurige schilderijen. Ook van de bronzen beeldjes van Anke Birnie die overal in huis hangen en staan, word je blij.

Voor onze volgende bestemming gaan we eerst de auto ophalen, want de Gemertseweg in Oploo is niet op loopafstand als je in St. Anthonis aan de wandel bent. We gaan kijken bij Marleen van de Steeg - van Kemenade die prachtige beelden maakt. Het is druk, erg druk bij haar atelier en dat is niet voor niks. Ook wij zijn weer vol bewondering en net zoals 2 jaar geleden duurt het niet lang voordat we besluiten om hier wat te kopen. Twee van de muzes die tentoongesteld staan, worden binnenkort ons eigendom en een derde muze zal Marleen speciaal voor ons gaan maken. Net zoals de 'nichtjes uit Asten' (zie afbeelding, de naam heb ik er zelf aan gegeven omdat Marleen een achternichtje van me is) zullen deze 3 muzes prima in ons huis passen. Haar werk vindt vanmiddag gretig aftrek bij nog meer bezoekers, en terecht.

We willen eigenlijk nog heel veel zien, maar vanwege de tijd moeten we keuzes maken. We gaan daarom naar het volgende adres, namelijk naar het atelier van Margriet van Berkom. Haar schilderijen en beelden zijn letterlijk ronduit grappig en hebben een héél klein beetje gelijkenis met het werk van Botero. Via haar atelier kun je achterom naar het woonhuis van Maartje van Duijnhoven die 'strakke' schilderijen maakt in vrolijke kleuren. Sommige van haar werken doen denken aan Chinese bruidskasten met gouden opdruk en helderrode en zwarte vlakken.

Na al deze vrolijke kleuren rijden we naar Wanroy waar we in het atelier van Carla Rovers naar keramische en stenen beelden kijken. Haar werk kenmerkt zich door heel strakke vormen maar wel met een vloeiende lijn erin. Het is vooral de 'kunst van het weglaten' die haar beelden zo bijzonder maakt.

Onze laatste kunstenaar die we bezoeken is er één die wat breder bekend is dan louter in deze regio. Het gaat om Pieter Kortekaas die al vanaf 1965 met beeldhouwen bezig is. In zijn woning aan de Sambeeksedijk in St. Anthonis tref je zijn ontwikkeling in de tijd aan. Prachtige bronzen beelden waaraan je onmiddellijk de kunstenaar herkent. In de tuin staan zijn kunstobjecten voor kinderen die hij in de periode rond 1970 maakte, maar ook andere sculpturen van hem staan hier de tijd te trotseren.
Wij hebben een prachtige middag in de regio meegemaakt, volgend jaar weer...

Vrolijk Pasen

Klik op de afbeelding om deze vrolijke, gekleurde eieren te zoeken! Veel succes!

Heeft Mill nog wel een Centrumplan nodig?

De lente is begonnen, ook in Mill. Met dit mooie weer is het zonde om binnen te zitten en daarom werden er deze week wat meer en langere wandelingen met de hond gemaakt dan strikt noodzakelijk was. Als plichtsgetrouw mens dat het bij tijd en wijle heel druk heeft, vind ik het een aardig idee om 'het nuttige met het aangename' te verenigen. Wat is er dan leuker dan te genieten van de warme voorjaarszon terwijl de hond uitgelaten wordt?

Tijdens die wandelingen viel het mij op hoeveel winkels er de laatste tijd mee zijn opgehouden te bestaan in het centrum van Mill. Dat zorgt voor kale plekken die schijnbaar niet opgevuld kunnen worden. Het lijkt erop dat de winkeliers in Mill het niet gemakkelijk hebben. Er staan nogal wat panden leeg, enkele voorbeelden daarvan zijn:

• Slagerij Jansen en Schildersbedrijf v.d. Bogaard aan de Hoogstraat
• Auberge De Stoof, de 'Natuur'winkel ernaast en aan de overkant de zaak met zonwering enz. in de Kerkstraat
• Woningstoffeerderij Lamers en Mini en Maxi in de Stationsstraat
  

Wat de oorzaken zijn zal voor iedere zaak op zich wel verschillend zijn. Een pand kan ook leeg komen te staan door verhuizing naar een andere - betere - locatie, of de eigenaar kan vinden dat hij lang genoeg gewerkt heeft en er zijn geen opvolgers. Dat gebeurt altijd en overal, maar zou geen probleem hoeven te zijn voor het centrum van een dorp als de leegkomende plek snel opgevuld wordt door een andere winkel. Maar dat lijkt niet het geval te zijn, het centrum van Mill is aan het leeglopen. Nu geven we tegenwoordig voor alles wat niet helemaal volgens plan verloopt de schuld aan de kredietcrisis, dat zal hier deels ook wel het geval zijn.

Maar moeten we dat dan maar gewoon laten gebeuren als dorp? Moeten we gewoon gaan zitten wachten tot er straks geen winkels meer zijn in Mill? Of ligt hier een taak voor de gemeente? Wat zou er gebeuren als de gemeente subsidie gaat geven aan ondernemers die het moeilijk hebben? In plaats van geld in een centrumplan pompen dat straks nog duurdere locaties oplevert die weinig Millse ondernemers kunnen betalen, wordt het misschien tijd om het centrum van Mill te redden nu het nog de moeite waard is. Mill is een klein dorp, maar wel een dorp met veel voorzieningen. Op een paar vierkante meter vind je hier alle winkels die nodig zijn voor de dagelijkse boodschappen. Het zou jammer zijn als we straks voor de boodschappen kilometers verderop moeten.

Bewaar het goede, wacht niet tot er niets meer te redden valt!